تلفن همراه ایرانی: رویایی شیرین، حقیقتی تلخ!
چهار سال پیش بود که تبلیغی در تلویزیون پخش شد که صحبت از یک تلفن‌همراه ایرانی به نام جی‌ال‌ایکس G1 می‌کرد، تلفن‌همراهی که آن روزها مشخصاتش خوب به نظر می‌آمد و از قیمت بسیار مناسبی بهره می‌برد که رویای داشتن تلفن همراه هوشمند برای خیلی‌ها را به واقعیت نزدیک می‌کرد؛ البته مشکلی که جی وان داشت برندش بود، برندی که ادعای ایرانی بودن داشت ولی هنوز کسی آن‌را به رسمیت نمی‌شناخت و به ایرانی بودن نمی‌پذیرفت؛ شاید هم حق داشتند چون تجربه گوشی‌های کلاسیک GLX نشان می‌داد که این شرکت بیشتر از هر چیز به فکر فروش بود نه ایرانی کردن این صنعت، بیشتر گوشی‌هایش شبیه به گوشی‌های چینی و بی‌کیفیت موجود در بازار بود و بعضی از مدل‌ها به‌سادگی و باقیمتی بسیار ارزان‌تر در بازار یافت می‌شدند.
در رابطه با G1 هم قضیه به همین منوال بود و واقعیت ایرانی نبودن این تلفن‌همراه بر کسی پوشیده نبود، اما هوشمند بود و تبلیغات، باعث شد فروش خوبی را برای شرکت به همراه داشته باشد و GLX به‌عنوان اولین تولید کننده مثلا ایرانی، به‌طور جدی وارد مبحث تولید تلفن‌همراه هوشمند شود. یک سالی از وجود جی‌ال‌ایکس می‌گذشت که دومین شرکت ایرانی تولیدکننده تلفن‌همراه و تبلت به‌نام دیمو (DIMO) شروع به فعالیت کرد و از اولین تبلت ایرانی رونمایی شد، تبلیغات حول این تبلت به‌اندازه‌ای زیاد بود که مبحث ایرانی بودن یا نبودن این تبلت و شرکت به محبوب‌ترین برنامه تلویزیونی با موضوع فناوری آن وقت به‌نام “صفر و یک” کشیده شد و آرش برهمند سردبیر و کارشناس صفر و یک این تبلت و شرکت دیمو را به باد انتقاد گرفت و مدعی شد که دیمو حتی یک خط تولید در ایران ندارد، بنابراین چگونه می‌تواند تبلت تولید کند؟
همین گفته باعث شد تا ذهنم را از خرید تلفن‌همراه ایرانی پاک کنم و حتی فکر کردن به آن‌ها را کاری بیهوده می‌دانستم، تا اینکه دو سال پیش اتفاقی و در هنگام اینترنت گردی با یک گوشی از GLX آشنا شدم که می‌توانست انتخاب خوبی برای آزمایش این برند باشد، ابتدا بسیار راجع به آن تحقیق کردم تا مطمئن شوم این تلفن همراه کم نقص‌ترین گوشی GLX است؛ پس دیگر زمان خرید فرارسیده بود، به نمایندگی GLX مراجعه کردم تا بتوانم این گوشی را بخرم. همان موقع بود که فردی با ناراحتی وارد نمایندگی شد و مدعی بود تلفن همراهی را که خریده یک مشکل عجیب دارد و آن مشکل این است که بلندگو ندارد! من کمی گیج شده بودم و به غیرممکن بودن این امر فکر می‌کردم؛ ولی راست می‌گفت، البته بلندگو داشت ولی توری روی بلندگو را نداشت، نمایندگی نیز گوشی را با یک نسخه دیگر تعویض کرد و باعث شد بدانم گارانتی محصولات GLX فوق‌العاده است (البته بعدا فهمیدم گارانتی تنها برای همان هفته اول خوب و کاربردی است)، تلفن همراه مورد نظرم را خریدم و با هیجان به خانه بازگشتم.
در راه فرصت دیدن این گوشی را به‌طور کامل نداشتم؛ به خانه که رسیدم زود پلمپ کارتن GLX خود را بازکردم. چیزی را که می‌دیدم باور نمی‌کردم، یک گوشی بسیار سنگین و زشت‌تر از آنچه تصورش را می‌کردم، ولی این‌ها مهم نبود، زود گوشی را روشن کردم و چند برنامه را روی آن نصب نمودم. همه‌چیز خوب بود ولی نکته آزاردهنده ضعیف بودن دقت لمس در اطراف صفحه‌نمایش بود که در حد یک فاجعه به نظر می‌رسید؛ خصوصا هنگام تایپ کردن! چیزی نگذشت که باتری تمام شد و نیازمند به شارژ، پس آن را به شارژر مشکی و نه‌چندان زیبایی که به همراه یک USB بی‌کیفیت بود، به برق متصل کردم و شاهد چیزی عجیب شدم؛ صفحه لمسی بسیار بدتر از قبل شده و دیگر لمس‌ها را با اختلافی یک سانتی‌متری انجام می‌داد، به اینترنت مراجعه و دریافتم این مشکل در تمام گوشی‌های این شرکت وجود دارد و شرکت نیز یک‌راه حل بسیار منطقی را پیشنهاد داده بود و آن‌هم استفاده نکردن از گوشی هنگام شارژ بود!
با هزار زحمت توانستم بنچمارک انتوتو را روی آن نصب کنم و پس از انجام بنچمارک شاهد چیز بسیار عجیبی بودم و آن نوشتن نام SPRD به‌جای جی‌ال‌ایکس در بخش برند بود؛ آنجا بود که دریافتم چه کلاهی سرم رفته و بجای یک گوشی ایرانی یک گوشی بسیار بی کیفیت چینی را خریده‌ام.
ببخشید اگر داستان طولانی بود، تمام این‌ها را گفتم تا بدانید ندانسته و به علت تعصب این مطلب را نمی‌نویسم و خود از کاربران این گوشی‌های ایرانی بوده‌ام.
مهم‌ترین نکته‌ای که می‌توان در رابطه با تلفن‌همراه ایرانی اشاره کرد، این است که هیچ‌کدام از آن‌ها خصوصا دیمو و دیگر برندها (تاریانا- تیکسل- هایتلز و …) ایرانی نیستند و این شرکت‌ها به‌جای تولیدکننده، نقش پشتیبانی را دارند و طبق قرارداد منعقد شده با تولید کننده‌های چینی محصولات آن‌ها را با برند خود و تحت پشتیبانی و ضمانت وارد می‌کنند و با یک برچسب ایرانی آن‌را به‌فروش می‌رسانند.
در مورد GLX بحث کمی متفاوت است؛ شاید در ابتدا این شرکت نیز تنها واردکننده بود ولی رفته‌رفته دریافت که برای بقا در این صنعت باید دست به تولید بزند و اکنون این شرکت با چند خط، تولید تلفن همراه می‌کند اما نه به صورت مستقل بلکه با شریک تجاری خود یعنی GFive، به این صورت که جی‌فایو کار طراحی تلفن‌همراه را برعهده می‌گیرد و با سپردن خط تولید به GLX کار ساخت آن‌ها را در ایران انجام می‌دهد و محصولات تحت نام GLX عرضه می‌شوند.
عمده محصولات برندهای ایرانی، ساخت کارخانه alps و یا bluebo است که هردو چینی بوده و به ساخت تلفن‌همراه و تبلت با نام‌های متفاوت مشغول‌اند، ولی یک نکته بسیار مهم این است که کمپانی‌های چینی در ازای دریافت مبلغی مناسب و نه چندان زیاد، محصولی را برایتان می‌سازند که مطابق میل شما باشد و بتوانید آن‌را با هرنامی که دوست داشتید، عرضه کنید.
گذشته از مشکلات متعدد سخت‌افزاری، در بخش نرم‌افزار نیز شما دچار مشکلات فراوانی خواهید بود؛ چون معمولا این شرکت‌ها از نسخه خام اندروید استفاده می‌کنند. البته شاید بعضی وقت‌ها یک لانچر ساده نصب کنند تا آن‌را از خام بودن بیرون بیاورند. در این صورت شما نباید منتظر هیچ به‌روزرسانی برای رفع مشکلات باشید چون انتظاری بیهوده است و معمولا هیچ‌کدام از آن‌ها این کار را انجام نمی‌دهند. البته GLX اخیرا کارهایی را جهت بهبود این بخش انجام داده و به‌روزرسانی‌هایی را برای گوشی‌های خود ارایه می‌دهد که در برخی موارد مشکلات را بیشتر می‌کنند تا کمتر!
جی‌ال‌ایکس را می‌توان به عنوان ایرانی‌ترین شرکت در زمینه تولید تلفن‌همراه حساب کرد ولی باز‌هم دلیل نمی‌شود که تنها به دلیل ایرانی بودن، این تلفن‌همراه را خرید و بهتر است قبل از این اقدام، کمی‌برای خرید خود تامل کنید تا بتوانید بهترین انتخاب را داشته باشید. دلیل مهم دیگر برای تامل بیشتر در خرید تلفن‌همراه ایرانی استفاده از سخت‌افزار ضعیف است که بیشتر در بخش پردازنده و رم خود را نشان می‌دهد. استفاده از پردازنده‌های ضعیف مدیاتک و حافظه‌های رم با استانداردهای قدیمی و کند، امری است که در تمام گوشی‌های ایرانی حتی در پرچم‌داران شاهد آن هستیم؛ به‌گونه‌ای که پرچم‌داران ایرانی حتی توان رقابت در بین میان‌رده‌های کمپانی‌های مشهور را ندارند و عمدتا در حد گوشی‌های پایین رده قرار می‌گیرند که با همین قیمت و حتی ارزان‌تر عرضه می‌شوند. در زمینه صفحه‌نمایش نیز اوضاع چندان خوب نیست و بیشتر تلفن‌‌های همراه ایرانی از صفحات با کیفیت HD استفاده می‌کنند که دیگر کمی ضعیف به‌نظر می‌رسند و حداقل مربوط به سه‌نسل پیش هستند؛ در بخش باتری وضعیت بسیار فاجعه‌بارتر از گذشته است و هیچ تلفن‌همراه ایرانی نیست که از باتری مناسبی بهره ببرد و در بهترین حالت، روزی دوبار به شارژر نیاز پیدا می‌کنید. از کیفیت بدنه نیز بهتر است بگذریم چون زمان بدنه‌های پلاستیکی به اتمام رسیده است اما در این میان یک تلفن‌همراه استثنا قرار دارد و آن‌هم اسمارت تسلا است که بدنه‌ای فلزی دارد که با شیشه تلفیق شده و از این نظر می‌تواند نظر شما را به خود جلب کند.
همان‌طور که پیش‌تر گفتم، گارانتی در گوشی‌های ایرانی در حد مناسبی قرار دارد اما در روزهای اول خرید چون تمام تولیدکنندگان ایرانی ضمانت تعویض را برای محصولات خود قرار می‌دهند ولی بعد از اتمام مدت ضمانت، اگر تلفن‌همراهتان خراب شد باید زحمت بسیار زیادی را تحمل کنید تا بتوانید آن‌را دوباره تعمیر کنید؛ خصوصا در گوشی‌هایی که مدت زیادی از زمان عرضه آن میگذرد و یا گوشی‌هایی که توقف تولید شده‌اند.
سخن پایانی
درحال حاضر هیچ مدل از هیچ برند ایرانی وجود ندارد که خالی از مشکلات باشد و یا ارزش خرید بالایی داشته باشد، بنابراین بهتر است فعلا از خرید تلفن‌همراه ایرانی منصرف شوید و به دنبال جایگزینی باشید که با آن پول خود را دور نریزید و اگر به فکر حمایت از تولید داخل به هر شکلی هستید، میتوانید از محصولات جی‌ال‌ایکس استفاده کنید که حداقل بخش بیشتری از آن در ایران و به‌دست کارگران ایرانی تولید می‌شود.
منبع: وب سایت ITRESAN - تاریخ انتشار: 1394/04/19
